در نگاه اول، آنچه در این اثر دیده می‌شود، تصویر گلدانی‌ست با شاخه‌هایی ساده و برگ‌هایی گرد و بی‌ادعا. اما آنچه آن را از یک تصویر معمولی متمایز می‌کند، نحوه‌ی پرداخت و جانمایی آن است: همه‌چیز در بافت نمد حل شده، رنگ‌ها در هم آمیخته‌اند، و فرم‌ها بیشتر به سایه می‌مانند تا به شیء واقعی. همین انتخاب آگاهانه‌، به اثر بُعدی شاعرانه می‌دهد؛ گویی این گلدان نه در واقعیت، بلکه در ذهن یا خاطره‌ای دور نقش بسته است.نام «سایه‌ی سکوت» دقیقاً به همین ویژگی اشاره دارد: چیزی که هست، اما واضح نیست. حضوری که از جنس حس است. برگ‌ها مثل کلمات نگفته‌اند، اما وزن دارند. نمد، که ذاتاً ماده‌ای ساکت، گرم و فروتن است، این سکوت را دوچندان می‌کند و در نقش بومِ خیال هنرمند ظاهر می‌شود. در واقع، این اثر بیش از آنکه بخواهد چیزی را نشان دهد، می‌خواهد ما را به درون خودمان ببرد؛ به آن لحظه‌های بی‌کلام که زیبایی را نه با چشم، بلکه با درونمان حس می‌کنیم. همین ویژگی‌ست که این نمد را نه یک شیء تزئینی، بلکه یک قطعه هنری زنده و منحصر‌به‌فرد می‌سازد.