"نیما" میان روشن و تاریک ایستاده؛ نه کاملاً پیدا،نه ناپدید. فرم مثلثی رو به پایین،یادآور دامنه ایست که در دل خاک جا گرفته؛ آرمیده، اما زنده. این اثر ساده ست، اما لایه دارد. مثل نامش، که آشناست اما همیشه چیزی ناپیدا در خود دارد. "نیما" نقطه ی مکث است جایی که چیزی شروع می شود، بی آن که شتاب داشته باشد.