نِشان، روایتی است از رد زمان بر خاک. شاخه‌ای تیره‌رنگ، تنیده در بسترینمدی، همانند اثری مانده از لمس طبیعت بر زمین؛ همچون نقشی که نه ‌به‌ تمامیزنده است و نه‌کاملاً فراموش شده. خورشید خاموشی که در گوشه‌ای نشسته، با نوری نمادین، این «نشان» را روشن کرده؛ نشانی از گیاه، از زندگی، از حضور. ترکیب دفرمه و مینیمال اثر، ذهن را به سرزمین‌هایی می‌برد که در آن رد زیست، عمیق‌تر از حضور فیزیکی حک شده. این اثر، یک نشانه است؛ از طبیعت، از عبور، و از آن‌چه باقی می‌ماند.